Sławatycze – dawne miasto, obecnie wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Sławatycze, we wschodniej części województwa lubelskiego, tuż przy granicy z Białorusią. Od zachodu graniczy z gminą Tuczna, od północy z gminą Kodeń, od południa z gminą Hanna, wschodnia część gminy Sławatycze łączy się z rzeką graniczną Bug. Gmina liczy 2 436 mieszkańców.
Na terenie gminy znajduje się Zespół Szkół, Gminny Ośrodek Kultury, Gminna Biblioteka Publiczna z 2 filiami, GOPS, ŚDS, Ośrodek Zdrowia, Placówka Straży Granicznej i Przejście Graniczne.
     Do dziś zachował się tu dawny układ miejski z obszernym rynkiem i zabudową wzdłuż drogi głównej i kilku równoległych do niej ulic. Przy północnej stronie rynku stoi murowana parafialna cerkiew prawosławna pod wezwaniem Opieki Matki Bożej, zbudowana na przełomie XIX i XX w. (pierwotnie pod wezwaniem Wniebowstąpienia Pańskiego). Naprzeciwko niej neorenesansowy kościół parafialny pod wezwaniem Matki Bożej Różańcowej z początku XX w.
Sławatycki krajobraz kulturowy został ukształtowany przez wielowyznaniową i wielonarodową społeczność zamieszkującą tą nadbużańską ziemię - katolików i żydów, ewangelików i prawosławnych. Do dzisiaj zgodnie żyją katolicy i prawosławni.
     W miejscowości przy ul. Polnej znajduje się cmentarz żydowski o powierzchni 1 ha– kirkut niegdyś służący żydowskiej społeczności Sławatycz. Jest ogrodzony i zachowało się na nim kilka nagrobków. Cmentarz prawosławny – nekropolia wyznania prawosławnego w Sławatyczach, administrowana przez miejscową parafię prawosławną. Cmentarz powstał najpóźniej w XIX w. Na jego terenie zachowały się cztery nagrobki z II poł. XX wieku i łącznie jedenaście sprzed II wojny światowej. Ponadto na cmentarzu znajduje się nagrobek nieznanego żołnierza polskiego poległego we wrześniu 1939.
     Do dziś dnia w Sławatyczach kultywuje się tradycję „brodaczy”. W trzy ostatnie dni roku młodzi mężczyźni przebierają się w stroje składające się z kapelusza ozdobionego misterną wysoką konstrukcją z kwiatów z bibułki, maski, kożucha i słomianych „spodni”. W takim stroju kolędują po domach oraz zaczepiają przechodniów, zwłaszcza młode kobiety, składając im życzenia. Zwyczaj ten jest promowany przez miejscowy Gminny Ośrodek Kultury, organizujący konkursy na najciekawsze przebranie.